- solacium
- sōlācĭum ( sōlāt- ), ii, n. [solor], a soothing, assuaging; a comfort, relief, consolation, solace (class.; used equally in sing. and plur.):II.
et vigilantibus hinc aderant solacia somni,
Lucr. 5, 1405:permulcent animos solacia vitae,
id. 5, 21; 6, 4:haec sunt solacia, haec fomenta summorum dolorum,
Cic. Tusc. 2, 24, 59:oblectamenta et solacia servitutis,
id. Verr. 2, 4, 60, § 134:perfugium ac solacium praebere,
id. Arch. 7, 16:praebere solacia,
Ov. Tr. 4, 10, 117:id solacio est,
Plaut. Am. 2, 2, 13; Caes. B. C. 1, 22 fin.:vacare culpā magnum est solacium,
Cic. Fam. 7, 3, 4:me ipse consolor et maxime illo solacio, quod, etc.,
id. Lael. 3, 10:frui solacio,
id. Prov. Cons. 7, 16 (corresp. to consolari): uti solacio, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 26:nosque malo solacio, sed non nullo tamen, consolamur,
Cic. Fam. 4, 6, 1:alicui solacia dare,
id. Brut. 3, 11:magnum afferret mihi aetas ipsa solacium,
id. Lael. 27, 104:surdae adhibere menti,
Ov. M. 9, 654:dicere,
id. ib. 10, 132; 11, 329; id. P. 4, 11, 17:hoc sibi solacii proponebant, quod, etc.,
Caes. B. G. 7, 15:cujus luctus nullo solacio levari potest,
Cic. Phil. 9, 5, 12:solacia luctus Exigua ingentis,
Verg. A. 11, 62:egregium solacium suae morti invenire,
Liv. 25, 16, 20:afficere aliquem solacio,
Tac. A. 3, 24:adulescentulos sacerdotiis in solacium recolere,
id. H. 1, 77:cineri atque ossibus alicujus solacium reportare,
i.e. an atonement, Cic. Verr. 2, 5, 49, § 120; cf.:tumulo solacia posco,
Ov. M. 7, 483:vos et liberos Germanici et nos parentes justis solaciis afficite,
Tac. A. 3, 12; Phaedr. 1, 9, 8; Luc. 2, 91; 8, 469; Stat. Th. 1, 596; Just. 1, 8, 9:solacium annonae,
Cic. Agr. 2, 29, 80; Val. Max. 4, 8, 2 ext.; Spart. Hadr. 9 fin.; Tac. A. 15, 39.— Poet.: aves, solacia ruris, consolers (because they cheer the laborers with their singing), Ov. F. 1, 441; cf.:(musae) solacia frigida,
id. P. 4, 2, 45:dicta, duri solacia casus,
Verg. A. 6, 377. —In jurid. Lat., a compensation, indemnification:solacium pro aliquā re alicui praestare,
Dig. 8, 4, 13:solacium certum ei constitutum est,
ib. 26, 7, 33 fin.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.